Prezes Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej, w związku z ogromną liczbą zwierząt przekraczających wraz ze swoimi rodzinami granicę ukraińsko-polską, zwrócił się z apelem do polskich lekarzy weterynarii o wsparcie pracujących na granicy weterynarzy przy wykonywaniu szczepień przeciwko wściekliźnie i znakowaniu zwierząt poprzez implantację transpondera.
Apel został wystosowany do polskich lekarzy weterynarii. Jednak wiele osób wykonujących ten zawód w całej Unii Europejskiej również zaproponowało pomoc. Pojawiło się więc pytanie. Czy, a jeśli tak, na jakich zasadach może mieć to miejsce?
Przede wszystkim trzeba odróżnić dwie kwestie – pracę na granicy przy szczepieniach i chipowaniu zwierząt wjeżdżających do Polski bez spełnienia warunków przewidzianych w przepisach UE oraz pracę jako „zwykły” lekarz weterynarii, np. w punktach pomocy zwierzętom czy tymczasowych lecznicach.
Zgodnie z ustawą o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych wykonywanie zawodu lekarza weterynarii polega na ochronie zdrowia zwierząt oraz weterynaryjnej ochronie zdrowia publicznego i środowiska, a w szczególności badaniu stanu zdrowia zwierząt; rozpoznawaniu, zapobieganiu i zwalczaniu chorób zwierząt; leczeniu zwierząt oraz wykonywaniu zabiegów chirurgicznych; stosowaniu produktów leczniczych weterynaryjnych wydawanych z przepisu lekarza weterynarii; wydawaniu recept na produkty lecznicze, z wyłączeniem produktów leczniczych weterynaryjnych, które będą stosowane u zwierząt.
Zawód lekarza weterynarii może wykonywać osoba, która uzyskała prawo jego wykonywania. W sytuacji, gdy lekarz weterynarii ma prawo wykonywania zawodu w kraju członkowskim UE, a jego celem jest tymczasowa pomoc zwierzętom, które uciekają wraz z ich opiekunami z Ukrainy, najodpowiedniejszą formą uzyskania możliwości pracy jako lekarz weterynarii jest nabycie prawa czasowego wykonywania zawodu lekarza weterynarii na terytorium Polski.
Zgodnie z art. 2h ustawy, lekarz weterynarii, będący obywatelem państwa członkowskiego i posiadający prawo wykonywania zawodu lekarza weterynarii w tym państwie, może czasowo wykonywać ten zawód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez konieczności wpisu do rejestru członków okręgowej izby lekarsko-weterynaryjnej. W tym celu przed podjęciem czynności zawodowych musi złożyć okręgowej radzie lekarsko-weterynaryjnej właściwej ze względu na miejsce, w którym zamierza wykonywać ten zawód :
- pisemne oświadczenie o zamiarze wykonywania tego zawodu, z podaniem miejsca i, jeżeli to możliwe, czasu jego wykonywania;
- dokument potwierdzający obywatelstwo;
- zaświadczenie, wydane przez właściwe organy państwa członkowskiego, potwierdzające, że posiada w tym państwie prawo wykonywania zawodu, które nie jest zawieszone lub ograniczone i wykonuje ten zawód;
- dokument potwierdzający kwalifikacje do wykonywania tego zawodu.
Wszystkie dokumenty powinny być złożone w języku polskim z tłumaczeniem przysięgłym. Z doświadczenia wynikającego z procedurą przeprowadzaną przez Podkarpacką Izbę Lekarsko-Weterynaryjną w Przemyślu wynika, że wymagane jest również tłumaczenie przysięgłe oświadczenia składanego przez osobę, która nie mówi w języku polskim.
Przyznanie czasowego prawa wykonywania zawodu następuje w drodze uchwały okręgowej rady lekarsko-weterynaryjnej. Rada niezwłocznie wydaje lekarzowi weterynarii zaświadczenie potwierdzające prawo czasowego wykonywania zawodu lekarza weterynarii na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Należy pamiętać, że w tym trybie uzyskuje się jedynie możliwość „czasowego” wykonywania zawodu na terenie Polski. Rada może oceniać, czy zawód lekarza weterynarii jest wykonywany czasowo, uwzględniając długość, częstotliwość, regularność i ciągłość wykonywania czynności zawodowych.
Teraz pojawia się druga kwestia: czy lekarz weterynarii będący obywatelem państwa UE, wykonujący czasowo swój zawód może pomagać na granicy jako lekarz weterynarii wyznaczony do wykonywania określonych czynności organów Inspekcji Weterynaryjnej, czyli na podstawie art. 16 lub 18 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej?
Zacząć należy od tego, że zadania organów Inspekcji wykonują lekarze weterynarii i inne osoby zatrudnione w Inspekcji oraz lekarze weterynarii wyznaczeni do wykonywania określonych czynności (ci lekarze weterynarii są urzędowymi lekarzami weterynarii) i osoby niebędące lekarzami weterynarii wyznaczone do wykonywania określonych czynności o charakterze pomocniczym. Podmioty te wykonują powierzone czynności pod nadzorem i w imieniu organów Inspekcji.
Lekarze weterynarii mogą być wyznaczani do realizacji zadań inspekcji na podstawie art. 16 i art. 18 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej.
Pierwsza z opcji ma zastosowanie, jeżeli powiatowy lekarz weterynarii z przyczyn finansowych lub organizacyjnych nie jest w stanie wykonać ustawowych zadań Inspekcji. Może wtedy wyznaczać na czas określony lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji do m.in. szczepień ochronnych lub badań rozpoznawczych czy pobierania próbek do badań, a osoby niebędące pracownikami Inspekcji, posiadające odpowiednie kwalifikacje, do wykonywania niektórych czynności pomocniczych.
Wyznaczenie do wykonania powyższych czynności następuje w drodze decyzji administracyjnej powiatowego lekarza weterynarii określającej rodzaj i zakres czynności przekazanych do wykonania, a ich wykonywanie następuje po zawarciu przez powiatowego lekarza weterynarii umowy z wyznaczonymi osobami, w której określa się zakres, terminy i miejsce wykonywania tych czynności, wysokość wynagrodzenia za ich wykonanie oraz termin płatności.
Stosownie natomiast do art. 18 organ Inspekcji, w przypadku stwierdzenia zagrożenia epizootycznego lub zagrożenia bezpieczeństwa produktów pochodzenia zwierzęcego lub w przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na ochronę zdrowia publicznego albo dla zabezpieczenia gospodarki narodowej przed poważnymi stratami, nakazuje, w drodze decyzji administracyjnej, lekarzowi weterynarii wykonywanie czynności koniecznych do likwidacji tego zagrożenia. O tym właśnie sposobie wspomina w komunikacie Prezes Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej.
Biorąc pod uwagę, że obywatelom państw członkowskich UE, których kwalifikacje zostały uznane w Polsce, prawo wykonywania zawodu lekarza weterynarii na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przysługuje na takich samych zasadach jak osobom, które uzyskały kwalifikacje do jego wykonywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a przepisy prawa weterynaryjnego nie uzależniają możliwości wyznaczania lekarza weterynarii od posiadania przez niego polskiego obywatelstwa, co do zasady możliwe jest wyznaczenie do wykonywania powyższych czynności również lekarza weterynarii z państwa członkowskiego UE. Jest to jednak – jak wynika z korespondencji z Głównym Inspektoratem Weterynarii – uzależnione od posiadania przez tę osobę kwalifikacji wynikających z rozporządzenia PE i Rady (UE) 2017/625 w sprawie kontroli urzędowych, rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2019/624 i rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie zakresu czynności wykonywanych przez osoby niebędące pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej oraz kwalifikacji tych osób.
Jak wynika z Tymczasowej procedury GLW,
czynności związane z oznakowaniem zwierzęcia mikrochipem oraz wykonaniem szczepienia przeciwko wściekliźnie powinny zostać przeprowadzone w miejscu przekroczenia granicy, a informacja o oznakowaniu i zaszczepieniu wpisana do pozwolenia.
Te zadania, związane z wykonywaniem na granicy szczepień przeciwko wściekliźnie i chipowania zwierząt, mogą wykonywać wyznaczeni lekarze weterynarii. Powiatowy Lekarz Weterynarii właściwy terytorialnie dla miejsca przekroczenia granicy wystawia pozwolenie na wwóz zwierząt, przy czym nie jest to dokument stanowiący paszport. Zwierzętom zaszczepionym i oznakowanym na granicy paszport wystawić może następnie upoważniony do tego lekarz weterynarii (rejestry lekarzy prowadzą właściwe okręgowe rady lekarsko-weterynaryjne).
I LAW ANIMALS 
Dodaj komentarz